My kop se dink
Deur Joan-Louise Durr
Net vandag het ek besluit my hart is cheap
Ek’s ‘n sucker vir almal om dit uit te buit
Ek weet dis my eie skuld
Ek gee dit verniet,
Mahala
Sommer so vir my geliefdes
My hart en my lyf
Mag goedkoop wees
Vir almal se gebruik
(Jy verstaan wat ek bedoel)
Vir trane afdroog, liefde drukkies gee – en veral –
ag ouma jy is so cool.
Maar, het ek besluit,
My kop is my eie
Was nog altyd gewees
Nie altyd verstandig
Want, verstaan my mooi, ek is nie altyd bedees
Ek sal moet begin spit en grawe
Want die dink in my kop is myne
Ek sal pik en graaf
en onkruid uitroei
En die skoon grond
Met my jare se trane besproei
Ek sal die pyn, verwerping, hartseer en shit
Uit die grond uitspit
En ‘n kopblomtuin in my dink vestig
– ja my kop en my dink is een –
myne alleen
En dit gaan mooi wees!
Rose vir troos van my hart
Magrietjies vir vreugde,
Madeliefies vir die kleur van smart
Viooltjies vir ‘n Mamma te vroeg weggeskeur
En ‘n goudgeel tulp
Wat my koesterend toeskulp
Laat my kop se dink
‘N blomtuin word
Waar ek uiteindelik in vrede versink.
HY
Deur Joan-Louise Durr
Gedagteflardes maal deur sy kop
skink nog n dop
Wat kon ek meer doen?
Ekt gehuil, gepleit, gewroeg en groot verskoning gevra –
n vrou – wie dink sy is sy?
Almal gemors, drek
ek’t gese ek wens sy vrek!
net n oorlas
ver benede my!
Sy sal nog kruip, smeek
hoogheilig vir my kom staan ‘n preek!
EK is in beheer!
sy’t glo te seer
om weer te waag.
te probeer…
Verontwaarding maal
in sy verwarde kop
hy huil in nog n dop…
ARMGAT!
Deur Joan-Louise Durr
Ekke – die spreekwoordelike armgat!
Soek n wi-fi en persiese mat
n laptop en al daai fieterjasies
groot plat skerm
om Amadeus beter te kan sien
rondom klank vir sy goddelike musiek…
Want –
alleen is nou goed en wel…
en nog lekker ook
eintlik n saligheid
hierdie nuwe rustigheid
en helend vir my amper platgeslane siel,
maar…
Armgat?
Umm… jý, vrou, is nou helemal gek!
Jy’s geseend – só geseend en skatryk
aan waardes wat bo die wereldse reik.
Jy’t jou kinders se liefde en sorg
se net kwê – en jy’t nog
EN –
Armgat/miljoener
Herder het weer sy skapie gevind
ekke moet op my kniee gaan
en elke aand my hande saamslaan,
my kop laat sak en dankie, dankie se
want ekke is skat-skatryk
ek is weer volkome
my God se kind.
OKAMANJA (76 – 82)
Deur Joan-Louise Durr
Vergeet-se-vlak, by Vaalberg verby,
jy weet om n boer op sy kniee te kry!
Mens: – boor nog laer
Dier:- bulkend, slingermaer
Doringboom en mopanie, eens so fors,
staan in vodde van geskeurde bas
swart barste in die aarde se kors…
Plaas, jy is,
om my nek
n stinkende las.
Reen… reen… oe soekend – n hygende wens.
Die ou/jongman grys, gebukkend onder sy lot.
Die wuiwende gras het eens hoog gegroei,
maar verdwyn tot niks
in die son wat al witter skroei;
tot die diere begin hardloop –
blind en gék
van dors – swak bly hang in draad en hek
N makabere aanklag
teen mens
teen God.
SUIDWES
Deur Joan-Louise Durr
Daar is geen land so ver of woes gelee
Natuurlik praat hy oor jou, my land!
O, dis woes en leeg en warm.
waarom veg julle so daaroor?
Die land v dorre klip en sand
en dan nog ver gelee.
So kla die klomp wat elke Juliemaand
kom jag en raserig in die kampvuuraand
(in die glas die dop koud en goed belee)
beduie; jy’s woes en vergelee.
NAMIB
Deur Joan- Louise Durr
Namib dagbreek
Namib rooi
skedel versier
mirabilis getooi
hier het God
die laaste sand en klip gestrooi
Namib in skroeiende
middagson
vlaktes niks wat dein en spring
op verraderlike lokkende ligspieeling.
Namib bergspits
rotsriwwe ru
skuilplek van
dik-dikkie sku.
Namib hard
Namib skoon
waar slegs gelouterdes
kan werk en woon.
Namib eeue-oud
en pragtig
grootsheid waar ek kom
vind ek weer myself
tussen duine oker-goud
en weet – God is àlom.
ONS LAASTE LOOT
Deur: Joan-Louise Durr.
(nog een uit my argiewe)
So vol stories; die bekkige kalant,
Het my al dikwels in die skande beland!
Het glo drie name – soos hy vertel –
Markus
Wynand
Glips!
Dis waar, al is dit effens kru gestel.
Die laaste
onbeplande
loot
uit die nou, geslote moederskoot.
Ou kereltjie wat oral harte steel,
ek dank die Vader elke dag
vir die vreugde, onverwag.
Jy vra so min, gee so veel
met drukkies en soentjies
van n tuitbekkie sag.
WAT OM TE SÊ?
Vir Barbara.
Deur:
Joan-Louise Durr.
Wat sê ek
wanneer my kind twyfel
oor haar eie lewe
en dit haar moeg maak,
soms laat weifel?
Sy is sterk
sy’s ‘n rots,
maar voel soms feilbaar,
tog steeds trots.
Sy’t al só baie vermag
soms – dink ek –
met onnatuurlike krag.
Sy werk by menslike
ure verby
om alles vir almal
reg te kry,
te please, te presteer,
bo haar eie standaarde
verby …
Dat sy so uitgeput is
en soms net vou
en dan stil só stil,
weet ek,
bid sy vir genade,
maar dit het sy reeds,
al besef sy dit nie –
God se genadeseën
besweer haar vrees.
Gopperige humorsin
Deur: Joan-Louise Durr.
Weet jy wat my laat
lag?
Mense wat poëties
raak met ‘n cliché;
gesegdes argaïes,
holruggery.
Soos;. die son wat
skyn na die swartste nag,
witte lelie wat in
modder groei …
O ja, die silwer rand
om die donker
wolkevrag,
en beste nog – berge
yl en blou
wat my altyd herinner
aan jou!
Ek’t ‘n verdraaide
humorsin –
satire blatant
komedie subtiel
Pieter Dirk wat
oneerbiedig ryg
aan ‘n hoogwaardige
ringkop se siel.
Graffiti op enige
oppervlak of ding
wat die menslike
sotheid besing.
Iets wat my amuseer,
maar ook wil laat
huil,
is wanneer so-sê
beskaafdes snak-
Woon jy tog nie op
Vergeet-se-Vlak?
Met moeite moet ek
myself bedwing
om nie
hande-vier-voet rond te spring,
‘n Been deur my hare,
‘n ring in my neus – met gromgeluide te begin praat –
net om die skok te
sien op n bleekwit gelaat.
Net om te bevestig
wat hulle tog vermoed:
Bêkveld-se-agtertang,
onbeskaafde gop …
Mense, mense, dis uit
eie vrye wil
dat ons hier woon en
bly.
Hier’s nog rus vir ‘n
gemoed –
“Beskaafde”
, sal jy dit regkry?
ODE AAN DIE SUSTERS VAN VERGEET-SE-VLAK
Deur: Joan-Louise Durr.
Jis, my sisters in crimplene!
– soms darem nagemaakte sy-
‘Seblief net wasbaar en kreukelvry –
Vorstinne van die kerkbasaar
(Hygend – dink julle díe brode is gaar?)
Het julle gehoor wie nou weer na Miena vry?
en kyk hoe loop daai hoogmoedige mêrrie hier verby!
Wonder darem wat sy sal sê
as sy weet waar haar man saans rondlê …
Jis, my susters, vol selfgeregtigheid,
kleinburgerlik, nougeset
vol gramskap en grief –
bemoeisiek, klaagsiek, sat.
Watter duister skandes lê versteek
onder stywe perm, nog stywer vormdrag?
Is dit jou eie ontoereikendheid wat jou só hinder
dat jy so luid is in oordeel en klag
waarom jy so skinder … skinder … skinder?
Jis, my susters, voor in die kerk!
Brei en hekel vir die weeshuis se kroos;
almal besig met sulke goeie werk,
besef nie één – die kern is voos,
want daar’s ‘n jong seun, soekend,
op eie straat –
hartseer op ‘n weduwee se gespanne gelaat.
‘n Meisie deur die lewe versaak …
Haai, het julle gehoor … gehoor … gehoor …
Ja, in dáárdie gemors wil ek nie betrokke raak nie!
Nee, nee! Ek sit nie in oordeel nie!
Herken julle nie die stem van ‘n suster nie?
Maar tussen kleingemeenskap kleinlikheid
loop draadjies suiwer goud;
vriende deur jare van samehorigheid –
almal ken almal – ons word saam oud.
Julle kruisig my vandag, my hartsbloed loop,
dan huil en help en bid jy,
van alle venyn gestroop.
Verskyn uiteindelik die werklike jy,
my suster –
liefdevol en sag, met ‘n hart baie groot.
Nouveau Riche
deur Joan-Louise Durr
Sy’s: kosmetiekmooi
snykundigferm
kosbangbenerig
diamantgetooi
tuis: neuroties en siek
sportmotor elegant
boutique chic
salonblond
hydro gesond
Oosterse matweelde
in die spoghuis teen die rant.
Maar se my, Emma/Emmeline, Susara/Sue,
di k jy soms aan die jare lank vervloee
by skemerkelk en dinee – word jy soms bang?
denkend aan eende teen n muur in n donker gang?
vereelte hande op oliekleed gevou –
gesigte werkverweer;
verslete bybel, kerslig…
yl stemme verhef in Prys-den-Heer?
Altwee die laaste gediggies was inni middel 80tigs opgeneem in
die Tydskrif v Letterkunde en Nouveau Riche ook in n bloemlesing, Keursteen,
vir skole. (asb! dis nie spiere wys nie! Eks net nog nie vertroud met DNS se
reels en geite nie!) J-LD.
ALONE
By Joan-Louise Durr
Alone at last,
not in the clichéd,
romantic way –
Loneliness is a state
of mind,
they say;
how very true
thát chapter now long
past.
Those first years,
busy and happy -at first –
with my sweet children
to brighten my days….
But then long barren
years
their calls my only
consolation
to colour a world
growing ever more bizarre
with a man
wanting more and more
of my sole attention,
unstinting
admiration…
The abyss within me
tearing like an everwidening scary scar
living with a man in
his own lonely and bitter isolation
of evil, narcissistic
selfadoration.
I failed him too, I
know that now after months of therapy
I can admit to my many
flaws
as his wife…
But living alone at
last
I feel so free
I am contented, even
happy.
In my heart I’m a
solitary soul –
now striving towards
another course
a better, more
fulfilling goal.
DIE DIEP ELLENDE
Deur Joan-Louise Durr.
Dit kom lê vuilgrys
om my –
klim diepellendig
in my –
vieslike misslierte
wat kolk en swaai
my vaster spin,
toedraai.
soos gifskerp
spinnekop-drade van sy
aan/in my ruk en
pluk,
oor mt mond vaswaai,
toewaai…
Dit sny diep in my in
totdat ek pyn, pyn.
Die galbitter van
wanhoop
deur my skryn
Af/stukkend gebreek
tot n be-angste
gil…
ek klankloos gil
en dit deur my lewe
weergalm.
Net die grynslag, mal
lag
van futiliteit –
vyftig jaar
se seer wat my
oopsny, slag –
My dooie siel en gees
ontbloot
vol verwyte, ellende,
puin.
Jesus! skuif oop U
vergifnisgordyn
maak my tog weer
daardie kindjieklein,
klein
en was my rein,
so skoon-en-rein.
DÊ!
Deur Joan-Louise Durr
reels en regulasies los my uit
woord en spelreels maak my vry
my woorde wil sweef
wil rys wil vlieg
op die klank en klop
van die ritme in my kop
sal skryf soos ek wil
dê dis ek
drink my sug my streel my
leef my
ek vlieg en sweef en reis
op die ritme van my hart
van die klopklank in my are
dansend wieg ek ritmies
my jare
aardse swaartekrag gaan weg
ek wil gly op melkwegbaan
n walsie doen om die maan
sterrestof op my vergaar
sal skryf soos ek wil
pluk my uitmekaar
of bly net stil
Dê – dis ek!
